na odwrocie stempel wywozowy, oraz pieczątka galerii Muzalewska.
Do pracy dołączony jest certyfikat Galerii Muzalewska.
Dębowa deska, kilkadziesiąt ołowianych form na jej powierzchni, przypomina tablice z dziesięcioma przykazaniami. Mistyka, a raczej duchowość twórczych działań Andrzeja Szewczyka skłania do kontemplacji, podobnie jak cała postawa artystyczna twórcy. Według zamysłu artysty praca powinna być prezentowana na postumencie podsypanym solą, ponieważ każdy jej element – niesie za sobą, po symbolicznym, również sensualne znaczenie.
W sztuce Andrzeja Szewczyka ważna jest powtarzalność i rutyna, nie chodzi tu jednak o tworzenie autokopii lecz codzienną mozolną pracę, na którą zdecydował się artysta. Andrzej Szewczyk, podobnie jak każdy inny śmiertelnik udający się rankiem do biura czy fabryki, podejmował przerwane poprzedniego dnia zadania, z sumiennością, regularnością i wysiłkiem wykonując wybrany zawód artysty. Działania te, nie były automatycznym układaniem łupin pistacji, skrawków kredek i ołówków czy laniem ołowiu na drewniany dębowy klocek. Pracy Andrzeja Szewczyka towarzyszyła kontemplacja, filozoficzny zamysł, rodzaj specyficznej formy kultu oddawanego sztuce oraz zapis codziennych zmagań. Dlatego sposób tworzenia, którym kierował się Andrzej Szewczyk, porównywany jest do ikonopisarstwa. Stosowane w dziełach artysty, już raczej niepotrzebne elementy skłaniają również do rozważania na temat celu i samej przydatności sztuki. Z prac Andrzeja Szewczyka układa się specyficzny manuskrypt, dziennik artysty z zapisaną weń formą, przeżyciami i myślami. Pomocnymi, w choćby częściowym odszyfrowaniu, artysty mogłyby być listy, które pisał na przykład do Jaromira Jedlińskiego – przyjaciela i krytyka sztuki.
