Jerzy NOWOSIELSKI (1923-2011), Głowa [Portret męski], 1962

olej, płótno; 60 x 50 cm;
sygn., dat. na odwrocie: JERZY NOWOSIELSKI 1962.
WYSTAWIANY:
– Jerzy Nowosielski, Galeria Krzysztofory, Kraków, 1964;
– Jerzy Nowosielski, Narodowa Galeria Sztuki Zachęta, Warszawa, 2003.
REPRODUKOWANY:
– Jerzy Nowosielski, Galeria Starmach, Fundacja Nowosielskich, 2003,
s. 234.
PROWENIENCJA:
– Aukcja D. A. Polswiss Art z dnia 17.12.2006., poz. kat. 59 [jako Portret
męski];
– Aukcja z kolekcji Cezarego Pieczyńskiego w D. A. Desa Unicum z dnia
03.10.2012, poz. kat. 9.

Jerzy Nowosielski zaliczany jest do grona najciekawszych twórców XX wieku,
a jego obrazy do najbardziej rozpoznawalnych. Ten związany z krakowskim
środowiskiem artysta był również długoletnim pedagogiem tamtejszej
Akademii Sztuk Pięknych, ale przede wszystkim erudytą o szerokich horyzontach.
Wychowany na styku dwóch religii w czasie, gdy kształtowało się
środowisko artystyczne polskiej awangardy, wykształcił własny język malarski
oparty o elementy charakteryzujące wschodnie ikony. Przypadające
na latach 60. XX wieku sukcesy artystyczne Jerzego Nowosielskiego zbiegły
się w czasie z sformułowaniem kanonu podejmowanego przez malarza
i szeroko rozumianego tematu sacrum. Jego dwuwymiarowe dzieła,
o wyraźnie zaznaczonym rysunku, z bohaterami płócien, którzy zostali
pozbawieni cech charakterystycznych, sposobie kadrowania kompozycji,
w przypadku portretów niemal w całości wypełniających płótno, zyskały
hieratyczną dystynkcję i godność, ale nie wyniosłość. Dzięki tym zabiegom
Jerzy Nowosielski osiągnął zunifikowany model, panteon osobistego
sacrum.